|
|
|
|
Dag ,
(tekst geschreven toen zoon Janick 14 jaar oud was:)
Zoon Janick was 10 jaar toen ik een mooi artikel van Thich Nath Hanh, een groot mindfulness-inspirator, las. Thich Nath Hanh spreekt over het samen ademen bij ruzie: kun je, als je ruzie hebt, niets zeggen, maar gewoon bij elkaar zitten terwijl je aandacht op je adem gericht is?
Het idee sprak me erg aan. We zijn met vurige types in huis, dus we botsen af en toe stevig met elkaar. Dat kan gepaard gaan vruchteloze discussies, die nergens toe leiden. Ik stelde Janick op een rustig moment voor om het samen ademen eens uit te proberen. Hij vond het een interessant idee.
Enkele weken daarna botste hij met zijn vader. Janick was boos. Ik vroeg aan hem of hij de ademoefening weer wilde doen. Dus zaten we even later op zolder, terwijl ik hem zachtjes instrueerde (en zelf meedeed): "Richt je aandacht op je adem. Misschien voel je je boos, of verdrietig, of laaiend, of gekwetst, of iets anders. Laat het er gewoon zijn. Voel je boosheid of je verdriet of iets anders, gewoon zoals het is. Waar voel je het ergens in je lichaam? Kijk en voel waar je dat voelt. Geef het ruimte. En voel je adem. Adem met je gevoel mee. "
Janick was geconcentreerd. Na vijf minuten riep hij opgewonden dat het weg was." Het zat in mijn oren
mam: mijn oren werden heel heet! En ineens was het weg!"
Janick is inmiddels 14. Als ik hem voorstel mee te ademen zou hij me aan kunnen kijken alsof ik mesjogge ben. Maar enkele weken geleden was hij na een confrontatie boos. Hij sloeg zijn ogen ten hemel toen ik hem vroeg te ademen. Toch deed hij het. Hij gaf aandacht aan zijn boosheid. Aan de beweging van adem. Raakte zijn boosheid kwijt. Ging slapen.
Experimenteer zelf ook een keer. Kijk of je bij een volgende botsing of ruzie eens een moment stilte kunt inlassen. Voel je je adem?
Hartelijke groet,
Yvonne van Iersel
StressloosWerken
www.stresslooswerken.nl
|
|
|
|
|
