Dag ,

"Het zit gewoon niet in mijn DNA", zegt ze.

Ze is zacht. En heeft zich te lang geconformeerd aan afspraken, een werkstijl en een werkcultuur die niet de hare is. Zakelijk, hard. Ze voelt achteraf wat ze al die tijd heeft geïnvesteerd. Teveel.

"Ik ben vandaag moe en verdrietig", zegt ze.

Ik denk aan een lastig gesprek dat ik vorige week met een klant had. Wat de aanleiding was, wat mijn aandeel was. Hoe ik te lang een samenwerking heb geaccepteerd, die ik als onvoldoende respectvol ervaar.
Ik voel terugkijkend bijna lichamelijk hoe ik op verschillende momenten iets inslikte, ergens overheen stapte, meebewoog terwijl ik een lichte druk op mijn borst voelde. Je slikt dan iets van jezelf in, zet iets van jezelf opzij, stapt over iets van jezelf heen: dat wat je wilt of wenst, dat wat je vindt of belangrijk vindt, een vervelend lichamelijk gevoel, een waarde.

Meebewegen: het kan een levenslange gewoonte zijn. Brabantse genen?
Familie-DNA?

Wat het ook is, DNA blijkt beïnvloedbaar ('genen kun je trainen') te zijn en in gewoontes - ook levenslange gewoontes - kan beweging komen.

En daar hebben mijn liefste lieverd en ik ervaring mee. We zijn veranderd, we hebben een heleboel losgelaten, zijn gegroeid. En we voelen beiden de pijn om - jawel op onze leeftijd - te ontdekken dat we toch weer in een oude vertrouwde valkuil zijn gestapt.

Wat we in ieder geval hebben geleerd: zelfcompassie. Dat we onszelf met liefde bezien en een leerling van het leven mogen zijn, op elk moment van ons leven.